8 Eylül 2009 Salı

Belki çok sonbaharlı bir özlem bu..

Sessizlik yakıştı en çok bugüne. Güvendiğim dağlara karlar yağarken, içimde akan bir yağmurdu.

Can Dündar'ın, "bir dostu olmalı insanın" cümlesi ile başlayan satırlarını paylaşmıştı biricik dostum mailinde. Yazıyı doğrularcasına, en çok ihtiyaç duyduğum anda.
Yağmur dindi.
Gökkuşağı ardından..

•´¯¥¯`• •´¯¥¯`• •´¯¥¯`•

Yıllar öncesinde, test kitabımın kapağına yazmıştın bu şiiri. Yağmurdan sinüzit nedeniyle kaçtığımı unutarak ;)

Yağmur yağıyordu Paris kaldırımlarına;
Seni düşünüyordum penceremde!
(Penceremiz olabilirdi!)
Yağmuru sevmediğin geldi aklıma.
Bulutlar da hatırlamış olacaklar ki
Yağmurda üzüldüğünü,
Güneş açtı.
Yüzün güldü mü bilmem,
İstanbul'daki pencerende.
Cahit Sıtkı Tarancı

3 yorum:

  1. Dağlarınıza neden kar yağdığını öğrenebilirmityiz? Ayrıca dünkü sohbetten kafama takılan başka sorularda var. En kısa zamanda cevaplar bekliyorum :)

    YanıtlaSil
  2. Arkası bugün o halde, ama zor olmasın sorular lütfenn :))

    YanıtlaSil
  3. ama ben ne dünden , nede bugünden haberim olmamış..:'(
    bende özet isterim üç günlük :D

    YanıtlaSil