Şu temelsiz ömür dahi, bir rüzgar gibi uçar gider."
Bediüzzaman Said Nursî
~
Zaman su misali akıp gitmekte. Emek verdim, izni hakettim dedim kendimce. Tebdili mekan olmayınca işimi özlemem için verilmiş bir ceza niteliği kazandı son günlerinde.Kendime mi ayırmalıyım, aileme mi arkadaşlarıma mı bilemedim vakti. Onlar ile paylaşırken de benim olmuyor muydu ? Dinlenebildim mi, kısmenn..
**
2 ağustos itibariyle her pazar devam edecek olan tefsir derslerine başladık Allah'ın izniyle. Çok mutlu oldum.
Salı günü kardeşe verilen söz neticesinde heybeliada istikametinde yol aldık. Sıcaklardan nasibimizi aldık tabi. İzleri üzerimizden bir kaç gün silinmesede güzeldi.
Gidebildiğim en uzak mekandı heybeliada. Sadece izin diyorum tatil diyemiyorum bu bir haftama. Kendime izin verdim ve iş düşünmedim mesela. Erken kalkmaktan vazgeçemedim, erken uyumaktanda.. İşimi çok özlemişim, bugün bir kez daha anladım. Arkadaşlarıma sarılmak içinse kalan son yarım saat ;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder